Fergus and Geronimo - Funky Was The State Of Affairs

Αφήνω πίσω τις κακομοιριές του ποστ ροκ, αφήνω πίσω τις κακές κριτικές και αναφέρομαι σε ένα νέο ποστ πανκ γκρουπ από το Τέξας. 

Το όνομα αυτού Fergus and Geronimo. 

Το σωτήριο έτος 2012, και ενώ οι νότιοι γείτονες των Fergus and Geronimo περιμένουν το τέλος του κόσμου, ένα άλμπουμ έτοιμο να λειτουργήσει ως σάουντρακ για τον Αρμαγεδδών κάνει την εμφάνιση του. 

Το όνομα αυτού Funky Was The State Of Affairs. 

Από την διάρκεια του άλμπουμ υποθέτω ότι το τέλος του κόμου θα είναι σύντομο (32 λεπτά), αλλά και καταιγιστικό.

Σου αρέσουν οι  Frank Zappa; 

Γουστάρεις garage rock; 

Θέλεις οι ροκ μουσική να έχει χιούμορ;

Πάτα το πλέι και δεν θα χάσεις.

Swans - The Seer

Έχω γράψει πολλές φορές ότι δεν αντέχω πια όλη αυτή την παραγωγή post-rock. Οι Radiohead, όσο μεγάλο και αγαπημένο γκρουπ και να είναι, έχουν καταστρέψει πολλά νέα γκρουπ. Είναι άπειροι οι νέοι καλλιτέχνες που προσπαθούν να τους μιμιθούν. Ακούω ποστ ροκ και στρίβω. Αρά όταν αναφέρομαι σε άλμπουμ αυτού του είδους, σημαίνει ότι αξίζει.
Οι Swans είναι παλιές καραβάνες. Άρχισαν με ποστ-πανκ στις αρχές του 80.
Αν αποφασίσεις να το ακούσεις ξέχνα τα μικρά τραγούδια. Ετοιμάσου για κομμάτια 30 λεπτών!!!
Ετοιμάσου για ένα διπλό άλμπουμ (σπάνιο πράγμα στις μέρες μας).
Οι Swans δεν μένουν στο ποστ ροκ όπως το ξέρουμε. Το εμπλουτίζουν με μεγάλες δόσεις ψυχεδέλεια και δεν φοβούνται να προσθέσουν ποστ ροκ φωνητικά. 
Το Lunacy (1ος δίσκος, 1ο τραγούδι) σε εισάγει πλήρως για αυτό που θα ακολουθήσει. Σου δίνει περισσότερο αίσθηση 70ς παρά 00ς. Βέβαια του λείπει η κορύφωση, αλλά με το που αρχίζει το δαιμονισμένο Mother of the World καταλαβαίνεις γιατί. Τα δυο αυτά κομμάτια φαντάζουν ένα και σου προτείνω να μην τα ακούσεις ξεχωριστά (αλλά και να δόσεις τα εύσημα στο ντράμερ). 
Και ύστερα έρχεται το The Seer. Μια κομματάρα 32 λεπτών που τα δίνουν όλα. Θλιλερικη εισαγωγή με πνευστά, μετά παίρνουν σειρά τα κρουστά για να σε ηρεμήσουν για λίγα μόνο λεπτά, και λίγο αργότερα τα επαναληπτικά φωνητικά σε βάζουν στην καρδία του τραγουδιού. Το τέλος δε φαντάζει με κάθαρση. Αν δεν έχεις τον χρόνο να ακούσεις ένα τόσο μεγάλο κομμάτι μην το αρχίσεις καν. 
Το The Seer Returns, όπως και άλλα τραγούδια, φαντάζουν να έχουν βγει από τα μυαλό και το στόμα του Tom Waits χωρίς να υστερούν σε πρωτοτυπία. 
Το Song for a Warrior, ανοίγει τον 2ο δίσκο, και είναι μια ονειρική νταρκ φολκ μπαλάντα με την συμμετοχή της Karen O. Το ύφος του 2ου δίσκου είναι πιο ηλεκτρονικό και σίγουρα διαφορετικό σε σχέση με το 1ο. Δικαιολογεί πλήρως τον διαχωρισμό. Πιο σύγχρονο ποστ ρολ, νόιζ και αμπιεντ.
Ετοιμάσου για γκροτεσκικες καταστάσεις.

Μπλογκοβίζιον 2012

Το κάλεσμα βγήκε: εδώ 
Η αφίσα είναι απλά γαμάτη

Οι κανόνες είναι γνωστοί, στην έκτη χρόνια είμαστε πια (εδώ).

Είναι δυνατόν να λείπει η μαέστρα; 

Mercury Prize 2012

Ο χρόνος πλησιάζει στον τέλος του. Αρχίζουν τα βραβεία. Πολλά βραβεία! Πολλές λίστες! Ποια να εμπιστευτείς;

Ένα από τα μουσικά βραβεία που εμπιστεύομαι είναι το Mercury Prize. Οκ, μπορεί να περιορίζεται στην βρετανική σκηνή, άλλα δεν το λες απομόνωση αυτό. Οκ, μπορεί να περιορίζεται σε 10 υποψηφιότητες και έναν νικητή, άλλα πόσα καλά άλμπουμ βγαίνουν κάθε χρόνο (στην Βρετανία);

Οκ, μπορεί να μην συμφωνείς με όλα, άλλα σίγουρα να βρεις κάτι που σου ξέφυγε.

Κάπως έτσι έγινε και φέτος. Το An Awesome Wave είναι ένα από τα αγαπημένα άλμπουμ μου για φέτος (δες εδώ).  Επίσης στις υποψηφιότητες υπάρχουν αρκετά αδιάφορα άλμπουμ για μένα (φτάνει πια με τα άλμπουμ 'ένα ακόμα μουσικό χαλί για να αυτοκτονήσεις').

Alt-J - An Awesome Wave

Ben Howard – Every Kingdom

Django Django – Django Django

Field Music – Plumb

Richard Hawley – Standing at the Sky's Edge

Michael Kiwanuka – Home Again

Lianne La Havas – Is Your Love Big Enough?

Sam Lee – Ground of its Own

The Maccabees – Given to the Wild

Plan B – ill Manors

Roller Trio – Roller Trio

Jessie Ware – Devotion

Κάνοντας όμως μια βόλτα στις υποψηφιότητες βρήκα και κάτι ενδιαφέρον. Δεν ξέρω αν το άλμπουν του Sam Lee είναι τόσο καλό, αλλά χτες με το The Ballad of George Collins κόλησα τρελλά!

Thavius Beck - The Most Beautiful Ugly

Και ενώ η ροκ δείχνει άλλοτε να ψάχνεται, άλλοτε να καταρρέει και άλλοτε να αναζητά ανάσες ζωής σε νέες φόρμες, σε ένα κόσμο παράλληλο η ηλεκτρονική σκηνή συνεχίζει να εξελίσσεται και να δίνει ενδιαφέροντες νέες δουλείες.

Ο Thavius Beck έρχεται από τα Λος Άτζελες και καταρχάς είναι τρομερή φάτσα. Φουσκωτό άφρο μαλλί, μούσι και σκουλαρίκια (κοιλίτσα ρισπέκτ). Έπειτα έχει φωνή που μοιάζει απίστευτα στον Ομπάμα και γουστάρει να κάνει τον μουσικό παραγωγό/δάσκαλό. 

Ξεπερνώντας τα παραπάνω φτάνουμε στο φετινό άλμπουμ του The Most Beautiful Ugly. Μόνο και μόνο από τον τίτλο σου κάνει κλικ να το ακούσεις (ένας τίτλος μια ιστορία). Έχω ακούσει και διαβάσει λίγα (εως τίποτα) για το παρόν άλμπουμ και το θεωρώ αδικημένο. Για μένα είναι μια από της καλύτερες δουλείες για φέτος. Ο Thavius Beck έχει κάνει μια δουλειά που δεν χάνει ούτε λεπτό, σε κερδίζει αμέσως, δεν κρύβει τίποτα, ακούγεται ευχάριστα ολόκληρο και κυρίως χωρίς να κουράζει. 

Μην το χάσεις, εσύ θα χάσεις...