Καλοκαιρινές Αγάπες

Η κυβέρνηση σας αγαπά


-Πολίτη και διαδηλωτή σε αγαπώ
-και που βάζεις;
-στην φυλακή με προληπτική σύλληψη
-και άμα ξεφύγω από αυτή;
-θα φας ξύλο και χημικά από ματ.
-ευχαριστώ


-Μαθητή σε αγαπώ
-και που με βάζεις;
-Στο ελληνικό σχολείο
-και αν κάνω κοπάνα που και πού;
-θα σε κόβω με την πρώτη απουσία
-το να κάνεις καλύτερο, πιο ελκυστικό και σύγχρονο το σχολείο;
-καλύτερα να σε κλειδώσω μέρα (έχω έτοιμο σχολείο στο Παγκράτι που λένε ότι ήταν πρώην φυλακή)
-ευχαριστώ


-συνταξιούχε σε αγαπώ
-και που με βάζεις;
-σε στέλνω να εργαστείς
-και αν δεν βρω δουλειά;
-θα είσαι άνεργος
-τι σύνταξη θα πάρω μετά;
-τι ίδια με τον προπάππου σου
-και πότε θα την πάρω;
-όταν πας να βρεις τον παππού σου
-ευχαριστώ


-εργαζόμενε σε αγαπώ
-και που με βάζεις;
-μαζί με τον συνταξιούχο
-στην σύνταξή
-όχι στην ανεργία
-ευχαριστώ


-άρρωστε σε αγαπώ
-και που με βάζεις; Στο νοσοκομείο;
-όχι στο νεκροταφείο. Γιατί να παιδεύεσαι μωρέ!;
-ευχαριστώ

-νοικοκυρά σε αγαπώ
-και που με βάζεις;
-στο πολυεθνικό σουπερμάρκετ
-και να δεν μπορώ να αγοράσω;
-στην Συγγρού, για να αναπτύξουμε τον σεξουαλικό τουρισμό
-ευχαριστώ


-τραπεζίτη σε αγαπώ
-και που με βάζεις
-δίπλα μου
-δίπλα σου;
-εεεεεεεεεεε... πάνω μου;
-έτσι μπράβο!
-ευχαριστώ!!!!

LCD Soundsystem - This Is Happening

     Ετοιμαστείτε για μια βουτιά στην δεκαετία του 80. Πιο 80 και πιο ποπ δεν γίνετε που λένε και στο χωριό μου. Ας είναι λοιπόν αυτό το τελευταίο άλμπουμ του James Murphy ως LCD Soundsystem γιατί είναι κρίμα τόσο ταλέντο να πάει χαμένο. Το λέω αυτό γιατί ποτέ δεν χώνεψα την ποπ μουσική και την ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του 80. Πολύ γκλάμουρ, πολύ αλεγκρία και φρου-φρου για το τίποτα (δηλαδή για τον μπερντέ).

     Ο James Murphy γράφει μουσική και συνομιλεί με τα τέρατα της Ντίσκο. Σαν προσκαλεί στην Νρισκοτέκα του που έχει το όνομα This Is Happening. Σας βάζει κάτω από την ντισκομπάλα (αλλά ακριβώς από κάτω) και σου λέει κουνήσου στον ρυθμό και βγάλ’ την καθαρή (Dance Yrself Clean). Βάζει τριγύρω σου μεθυσμένα κοριτσάκια να χορεύουν (Drunk Girls) για να σαγηνεύσουν μεθυσμένα αγοράκια. Προσθέτει μια γερή δόση Techno και απάντα στο Touch me της Samantha Fox ότι ένα άγγιγμα ποτέ δεν είναι αρκετό (One Touch). Σε όσους διστάζουν ψιθυρίζει «αφού περιμέναμε τόσο καιρό, κάνεις μας δεν είναι επικίνδυνος». Και μετά ήρθανε τα συνθεσάιζερ.

     Love is murderer but if she calls you tonight everything is all right.

     Tell me a lie. I Can Change. If that helps you fall in love…

     Ο Michael Jackson μέσω του Billy Jean εμφανίζεται στο You Wanted A Hit!!!

“You wanted a Hit, but this is how we did Hit”

     Pow Pow και λοιποί αφρο συγγενείς. Αν έχεις πολύ καιρό να ακούσεις κιθάρα από συνθεσάιζερ βάλε το Somebody's Calling Me, και στο τέλος όλοι σπίτια τους (Home). Ξημέρωσε, ντε!

     Με αυτόν τον δίσκο ο James Murphy τελειώνει με τα τραγούδια που ηχογράφησε όταν ήταν 15 ετών στην δεκαετία του 80 και δεν τον αφήνανε να πάει Ντισκό.

      Πάμε για το επόμενο άχτι.

     This Is Happening

     Αν ζούσε ο Michael Jackson και άκουγε αυτόν τον δίσκο ή θα έτρωγε το καπέλο του και τις άσπρες κάλτσες του ή θα χαμογελούσε με ευχαρίστηση.

     100% pure pop να την πεις στο ποτήρι.

Αλλάζουν οι εποχές και τα καλά ναρκωτικά αλλάζουν χέρια

     Πριν από μερικά χρόνια λέγαμε ότι οι καλλιτέχνες έχουν πρόσβασή στα καλύτερα ναρκωτικά. Οι καιροί αλλάζουν όμως. Πλέον οι οικονομολόγοι παίρνουν τα καλύτερα ναρκωτικά. Ας το παραδεχτούν.

     Αυξάνουν τους φόρους και τους φαίνεται περίεργο που αυξάνονται οι τιμές.

     Φροντίζουν να γίνονται πιο εύκολα οι απολύσεις και τρομάζουν μετά όταν οι ανεργία αυξάνεται.

     Κόβουν ή εμποδίζουν τις επιδοτήσεις για τις μικρές επιχειρήσεις και σαστίζουν όταν μετράν όλο και περισσότερα μικρομάγαζα να κλείνουν.

     Αυξάνουν το όριο ηλικίας για σύνταξη και νοιώθουν αμήχανα όταν παρατηρούν εργαζόμενους να βιάζονται μαζικά να βγουν στην σύνταξη.

     Μειώνουν τους μισθούς και δεν καταλαβαίνουν γιατί πέφτει η κατανάλωση.

    Περικόπτουν τις επιδοτήσεις από την έρευνα και να πανεπιστήμια σπρώχνοντας τα να αναζητήσουν χρήματα στις πολυεθνικές και μετά εκνευρίζονται που πανεπιστημιακοί και πολυεθνικές συνεργάζονται ώστε να τα πάρουν χοντρά από τις κυβερνήσεις.

     Πότε θα μας που και μας τι παίρνουν και δεν μας δίνουν. Μόνο με τους δημοσιογράφους μοιράζονται τα παραισθησιογόνα.

     Κρίμα!!!

100 χωρίς ανακοινώσεις

     Πριν από ένα χρόνο αυτήν την περίοδο η Ελλάδα ήταν σε εκλογικό πυρετό. Ο Τζόρτζ Pasok υποσχόταν, μεταξύ άλλων, ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα 100 ημερών και ότι με το πέρας αυτών των 100 ημερών θα έκανε τον πρώτο του απολογισμό.

     Και το πραγματοποίησε.

     Όχι το πρόγραμμα,................................ τον απολογισμό των 100 ημερών.

     Του πήρε 100 μέρες για να ανακοινώσει ότι οι προηγούμενοι τα έκαναν θάλασσα, ότι δεν ήξερε τα άσχημα χάλια της οικονομία (το άλλο με τον Τοτό τον ξέρεις?) και ότι το πρόγραμμα του πήγε περίπατο (ναι το ξέρει το άλλο με τον Τοτό...). Έπειτα το πήρε μερικές μέρες ακόμα να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στην Τρόικα και να αρχίσει τα ταξίδια και τα θαλάσσια σπορ.

     Αυτές τις μέρες κλείνουμε 100 μέρες με την Τρόικα. Αν και πραγματοποίησαν ότι ακριβώς υποσχέθηκαν, δεν θα κάνουν ανακοινώσεις για τις πρώτες 100 μέρες.

     Κρίμα!

     Κάτι μου λέει ότι δεν θα προβούν ούτε σε προγραμματικές δηλώσεις για το επόμενο έτος από την έκθεση της Θεσσαλονίκης.

     Κρίμα!

    Κάτι μου λέει ότι δεν θα στηρίξουν κανένα υποψήφιο στις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.

     Κρίμα!

Τρύπες

     Είναι μήνες τώρα που ακούω και διαβάζω διθυράμβους για το νέο άλμπουμ High Violet των The National. Ειλικρινά δεν καταλαβένω τι του βρήσκουν. Όχι ότι είναι κακό. Αλλά όχι και αριστούργήμα. Πήραν καμιά δεκαριά χιλιάδες από τα αλτέρνατιβ άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας, τα έβαλαν στο μίξερ και με μεγάλη μαεστρία και άριστη τεχνική έδωσαν ένα μέτριο αποτέλεσμα που λίγοι θα θυμούνται σε μερικά χρόνια. Μια σούπα άνοστη. Μια τρύπα στο νερό.

     Τρύπα που στην δική μου περίπτωση γέμισαν οι Cocorosie με το Grey Oceans, το οποίο έχουν θάψει σχεδόν οι πάντες.

     Για όσους δεν γνωρίζουν είναι οι Cocorosie είναι ένα καλτ γυναικείο ντουέτο που αν και ενήλικες τους αρέσει να παίζουν ακόμα με τα παιδικά τους παιχνίδια ακόμα και να βγάζουν μουσική από αυτά. Ενώ κάνουν καταπληκτικές και αξέχαστες ζωντανές εμφανίσεις.

     Μπορεί το Grey Oceans να μην είναι το καλύτερο άλμπουμ του, άλλα είναι εξαιρετικό ειδικά για τα καλοκαιρινά απογεύματα. Ειρωνικές, παιχνιδιάρες, λυρικές και δροσερές όπως πάντα. Στα highlights τα Trinity's Crying, R.I.P. Blue Face, Smokey Taboo, Hopscotch, Lemonade και The Moon Asked The Crow.

     Αλλα περί ορέξεως...o καθένας με την τρύπα του!

Monika – Exit

     Πριν από 3 χρόνια η διαδυκτιακή κοινότητα στην Ελλάδα ανακάλυψε τον ήρωα της, ή μάλλον καλύτερα την ηρωίδα της. Από τον τίποτα, δηλαδή από το myspace, ανακάλυψε το over the hill και μαζί του την Μόνικα. Το θεώρησε αμέσως δικό της, κομμάτι της. Ακόμα και αν ήταν ένα άσχημο τραγούδι, σαν μάνα-κουκουβάγια , η ελληνική ιντερνετική κοινότητα θα το έβλεπε αριστούργημα. Μετά ήρθε το Avatar που ξάφνιασε ευχάριστα, γνώρισε «απροσδόκητη» επιτυχία και οι ιντερνετ-αλτερνατιβ «αναγκάστηκαν» να μοιραστούν την Μονικά «τους» με τους ούρμπαν και τους μέινστριμ. Έγκλημα?

     Και ύστερα ήρθε το Exit. Κάποιοι περίμεναν κάτι τελείως διαφορετικό και απογοητεύτηκαν, ενώ άλλοι περίμεναν ένα νέο over the hill και επίσης απογοητεύτηκαν. Προσωπικά λέω και για τις δυο περιπτώσεις ΕΥΤΥΧΩΣ!

     Το Exit είναι μια λογική συνέχεια του Avatar χωρίς να είναι ίδιο.

     

     Η Μόνικα δεν ήταν το παπί που περιμένεις να γίνει κύκνος. Η Μόνικα είναι κύκνος και με το Exit το αποδεικνύει για άλλη μια φορά.

     Στον Exit εκτός από τον Nick Cave, τον Χατζηδάκη, την Kate Bush, την Emma Saplin, την Tori Amos, και μυριάδες άλλους, η Μόνικα συνομιλεί και με ‘σένα.

«Απλά» άλλος ένας εξαιρετικός δίσκος.