Πλέον οι Arctic Monkeys δεν είναι νέοι στην γειτονία. Το Humbug είναι το 3ο άλμπουμ τους και ο Alex Turner έχει άλλο ένα στις πλάτες του με τους Last Shadow Puppets. Έχουν δώσει αρκετές εξετάσεις και είναι λάθος να ρωτάμε ακόμα ΄Ποιοι στο κάλο είναι αυτοί οι Arctic Monkeys;’ Πλέον είναι ηλίου φαεινότερου ότι ήρθαν για να μείνουν και πολύ γουστάρουμε για αυτό.
Η παραγωγή του Humbug αφήνετε στα χέρια του Josh Homme των Queens Of The Stone Age αλλά και του James Ford των Simian Mobile Disco, ο οποίος παίζει drums για τους Last Shadow Puppets. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα δίσκο που φωνάζει από μακριά ότι είναι γέννημα-θρέμμα των Arctic Monkeys από την μια, αλλά και πιο σκοτεινό από την άλλη. Επομένως ένας δίσκο πιο ώριμο που πάει το γκρουπ ένα βήμα παρακάτω. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής της εξελίξης είναι η ερμηνεία του Alex Turner. Απέβαλλε τα εφηβικά ελαττώματα της μονοτονία και της γρήγορη απαγγελία (που μας έκαναν όμως να τον αγαπήσουμε) και πρόσθεσε νεανικό λυρισμό και θεατρικότητα.
Το Humbug ανοίγει με το My Propeller για το οποίο πολλά έχουν ειπωθεί ότι αφήνει σεξουαλικά υπονοούμενα με τους στίχους του και ότι ο Alex Turner το έγραψε για το πέος του (‘I can't get it started on my own!’, 'Ave a spin of my propeller’). Μαγκιά του any way! Πάντως το κομμάτι είναι εξαιρετικό και ανεβάζει την διάθεση με τις glam rock επιρροές του και το κιθαριστικό ριφάκι του. Στα ίδια μονοπάτια, αν όχι και σε πιο κακοτράχαλα, κινείται και το πρώτο single του δίσκου Crying Lightning. Στο Dangerous Animals κυριαρχούν τα μπραμς που κτίζουν σιγά αλλά σταθερά μια ροκ καταιγίδα, αλλά και οι εκπληκτικοί στίχοι (‘I'm pinned down by the dark...’, ‘D.A.N.G.ER.OUS!’, ‘...so let's make a mess, lioness!’). Ατμόσφαιρες του ίδιου τύπου αλλά πιο glam groove υπάρχουν και στο Potion Approaching. Το Secret Door κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς και μαγεύει. Βέβαια υπάρχουν και πιο μελωδικά τραγούδια όπως το Fire and Thud, το Dance Little Liar, το The Jeweller' s Hands και το μαγευτικό Cornerstone. Το τελευταίο είναι το 2ο signle του Humbug με ονειρικά φωνητικά και ίσως την καλύτερη ερμηνευτικά στιγμή του Alex Turner αλλά και πανέξυπνους εφηβικούς στίχους. Το τραγούδι που μαγεύει περισσότερο είναι το καταιγιστικό Pretty Visitors, για μένα το αριστούργημα του δίσκου. Αφήνουν την εισαγωγή σ’ ένα εκκλησιαστικό όργανο και μετά οι κιθάρες και τα ντραμς παίρνουν σειρά για μια ροκ έκρηξη. Εδώ φαίνεται καθαρά το χεράκι του Josh Homme, αφού θα μπορούσε να είναι ένα τραγούδι του Marlyn Manson ή των NIN (πολύ θα ήθελα να το ακούσω από τον πρώτο). Εδώ βρίσκετε και η πιο κυνική στιχουργική στιγμή του δίσκου με το ερώτημα "what came first the chicken or the dickhead?"
Αll the pretty visitors came and waved their arms and cast the shadow of a snake pit on the wall.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου